| Retour d'un ancien membre de l'Équipe |
|---|
|
postée par Jhrk le 16/03/2016 à 19:56
Bonjour tout le monde,
Inoccupé depuis de longs mois, le poste de veilleur n'avait aucun représentant et personne ne semblait reprendre le flambeau. Aujourd'hui, nous avons le plaisir de vous annoncer que ce n'est plus le cas et que l'Équipe compte désormais dans ses rangs, un nouveau membre. Nouveau, oui, mais pas tant que ça. En effet, il s'agit d'un retour, celui de Midoban, un joueur ayant déjà activement participé à l'Équipe il y a de cela de nombreuses années. Parti pour des raisons personnelles, il réintègre donc l'Équipe en tant que veilleur. Nous le félicitons et lui souhaitons bonne chance pour la suite ! Bon jeu à tous, L'Équipe du jeu. |
Les commentaires de la news
Interdit
Page : 1
 MacGyver_delete |
le 17/03/2016 à 18:27 |
|---|---|
 Groupe : membre |
Félicitations Midoban  MacGyver, PDM  |
|
Angel_delete |
le 07/04/2016 à 02:28 |
 Groupe : membre |
Félicitations à toi Midoban, cela ne nous rajeunit pas malheureusement il faut bien l'avouer    Ancien Chabal ministre de la guerre chez le XV de France Ancien chef de CRS alliance qui a durée 2 années avec Rugby13 . Ancien second de TWO avec mes camarades Roro , Maxim , Ipala , Elodie et bien sure Squale . Chef des LSS Citation : Lilith ça n'a rien à voir!!! ta grand-même peut t'appeler "mon canard" toi tu l'appelera pas "mon canard" |
|
BaliVerne_delete |
le 29/10/2020 à 03:26 |
 Groupe : membre |
Bestiarum vero nullum iudicium puto. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Duo Reges: constructio interrete. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Quod totum contra est. Pugnant Stoici cum Peripateticis. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; An haec ab eo non dicuntur? Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Moriatur, inquit. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Paria sunt igitur. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Quod equidem non reprehendo; Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Que Manilium, ab iisque M. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Illi enim inter se dissentiunt. Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Odium autem et invidiam facile vitabis. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Id Sextilius factum negabat. Nunc vides, quid faciat. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Ego vero isti, inquam, permitto. Nam de isto magna dissensio est. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Hoc non est positum in nostra actione. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Sed tamen intellego quid velit. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. |
|
BaliVerne_delete |
le 29/10/2020 à 03:27 |
|
Groupe : membre |
Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Duo Reges: constructio interrete. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Fieri, inquam, Triari, nullo pacto potest, ut non dicas, quid non probes eius, a quo dissentias. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Hoc est non dividere, sed frangere. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. In primo enim ortu inest teneritas ac mollitia quaedam, ut nec res videre optimas nec agere possint. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Restinguet citius, si ardentem acceperit. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Primum quid tu dicis breve? Maximus dolor, inquit, brevis est. Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Id Sextilius factum negabat. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. An potest cupiditas finiri? Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Summus dolor plures dies manere non potest? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Facete M. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Ego vero isti, inquam, permitto. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Tamen a proposito, inquam, aberramus. |
Page : 1